W niedzielę 25 lipca 2010 roku odeszła od nas nasza kochana koleżanka Lidia Parzonka. Wszyscy, którzy mieli szczęście Ją poznać, pracować z Nią i przyjaźnić się, mogą być wdzięczni za to, że ją spotkali.

Lidka wyróżniała się pod wieloma względami. Była osobą pełną dobroci, ciepła i wrażliwości, zawsze gotową do niesienia pomocy. Wspaniale potrafiła słuchać innych ludzi i rozumieć ich. Można było liczyć na jej serdeczność, uśmiech, poczucie humoru. Imponowała pracowitością, sumiennością i odpowiedzialnością. Każdego dnia potrafiła wesprzeć nas swoją wiedzą, umiejętnościami, doświadczeniem. Była przez wszystkich powszechnie lubiana i szanowana, ponieważ sprawiała, że świat wokół stawał się lepszy i pomagała innym by stawiali się lepsi.
Pewien myśliciel powiedział: „Największym skarbem człowieka jest życie. Dane mu jest tylko raz i należy przeżyć je tak, by nie odczuwać męczącego żalu po latach spędzonych bez celu”. Życie Lidki było w pełni wartościowe i spełnione. Wychowała nie tylko troje własnych dzieci, ale dziesiątki, setki uczniów, których uczyła- najpierw języka rosyjskiego, a potem polskiego. Przekazywała im ogromną wiedzę z literatury i sztuki, a także wzór do naśladowania. Codziennie swoim zachowaniem i czynami pokazywała, jak trzeba postępować, by nikogo nie krzywdzić, co jest w życiu ważne. Dla każdego dziecka miała czas, cierpliwość i dobre słowo.

Odeszła od nas wspaniała koleżanka i przyjaciółka, nauczycielka i wychowawczyni wielu pokoleń dzieci i młodzieży. Zapamiętamy Jej charakter i osobowość, radość życia, sposób mówienia, lekką chrypkę w głosie, wesołe iskierki w oczach, śmiech, ulubione powiedzonka…

Ksiądz Jan Twardowski napisał: „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”. My zdążyliśmy- pokochaliśmy Lidkę za wszystko. Dlatego zostanie po niej pustka, której nie da się niczym zapełnić.
Lidko, na zawsze pozostaniesz w naszych sercach.